Այս աշխատանքը ներկայացված է «Անարդարության շրջան» մրցույթին
Բնագիրը՝
И вновь в своей беде мы одиноки.
Просвета нет – нас осаждает мрак.
Верблюд войны разлегся на пороге.
Прогнать бы нам его – да только как?
Он нам навязан, этот шут горбатый,
Оранжевый зловредный баламут.
Он растоптал здесь все, что было свято,
Ну что с него возьмешь – ведь он верблюд.
Он что-то там жует меланхолично,
И множатся могилы, как грибы.
Что было главным, стало вдруг вторичным.
Предатели в фаворе у толпы.
Уродливый, облезлый, кособокий,
Он что-то все жует на свой манер.
Пять долгих лет сидит он у порога,
Несущий нам несчастья изувер.
И будет завтра жалким и убогим
Для моего народа и страны,
Пока сидит у нашего порога
И что-то там жует верблюд войны.
Он с улицы пришел – ему сподручней,
Когда с ним разговаривает кнут.
Верблюд и кнут обычно неразлучны.
Покажет кнут – не так уж крут верблюд.
Гурген Баренц
Հայերեն թարգմանությունը՝
Ու նորից մեր դարդի մեջ մենք մենակ ենք։
Լույս չկա, մեզ խավարն է պաշարել։
Ուղտն է ռազմի պառկել դռան շեմին։
Քշենք դրան – է հա, բայց ինչպե՞ս։
Կպել է մեզ սապատավոր այդ խեղկատակը,
Նարնջագույն չարամիտ խառնակիչ։
Նա կոխրճել է այստեղ ամենն, ինչ սուրբ էր,
Բայց ի՞նչ սպասես նրանից, նա ուղտ է։
Նա ինչ-որ բան է ծամծմում մելամաղձոտ,
Ու սնկի պես շատանում են շիրիմները։
Ինչը գլխավոր էր, հանկարծ դարձավ անկարևոր․
Դավաճաններն են՝ հավանությունն ամբոխի։
Գեշ, թափթփված, շեղված
Նա ինչ-որ բան է ծամում, ծամծմում իր ոճով։
Երկար ու ձիգ 5 տարի՝ նստած է նա շեմին
Մեր աղետաբերը ֆանատիկոս։
Եվ ապագան կլինի խեղճ ու ողորմելի
Ժողովրդիս ու երկրի համար,
Քանի դեռ նա նստած է մեր շեմին
Ու ինչ-որ բան է ծամծմում պատերազմի ուղտը։
Նա փողոցից է եկել – նա սովոր է,
Երբ նրա հետ մտրակն է խոսում
Մտրակն ու ուղտը սովորաբար անբաժան են։
Մտրակը ցույց կտա, որ ուղտն անդուխ է։
Գուրգեն Բարենց
Թարգմանությունը՝ Հովհաննես Իշխանյանի
Նկարազարդումը՝ Նարե Նավասարդյանի